Minning – Sólveig Aðalbjörg Sveinsdóttir

 

Útför Sólveigar, sjá hér.

Minningargreinir

Ég horfi sextíu ár til baka. Við Solla lítil börn að reka kindahjörðina á beit suður í heiði. Við klifrum upp Veggina og trítlum gamla fjárstíga á eftir kindunum. Þær eru vitrar og vel tamdar og forystukindurnar leiða hópinn. Við göngum framhjá hólum með ævafornum vörðum, eftir lautum og yfir hæðir með klettum og álfahöllum. Hvert örnefni á sína sögu.

Við erum komin suður á móana. Kindahjörðin er nú komin í beitarlandið og dreifir úr sér. Við systkinin snúum við. Setjumst upp á háan klett og horfum heim til norðurs. Við okkur blasa litríkir lyngmóar, vatnið, sandarnir og hið endalausa haf við Öxarfjörð. Öll þessi dýrð umlukt ægifögrum bláum fjallakraga. Við röbbum saman og veltum fyrir okkur hinni óræðu framtíð. Á þessari stundu var þetta okkar heimur og hann var öruggur og tryggur. Við leiðumst norður móana og látum okkur dreyma. Heima í bæ bíða okkar hjartahlýir foreldrar, góð systkini og stór frændgarður.

Svo kom vorið með sauðburði og sólríka daga og þá tók hún Solla mín heldur betur til hendinni áhugasöm og sauðglögg svo af bar. Þekkti allar kindurnar með nafni, sannkallaður bústólpi.

Hún var öflug við engjaheyskapinn og forkur duglegur þegar haustaði með smalamennsku og réttum. Í þessari náttúruparadís ólst Solla upp og við þennan stað og fólkið sem hann byggir hélt hún tryggð til hinstu stundar. Í þessari veröld myndaðist á milli okkar vinasamband, sem aldrei bar skugga á.

Hennar ævistarf var kennsla. Hún náði einstöku sambandi við börnin og foreldrana og var dáð og virt af öllum, sem hana þekktu. Hún eignaðist góðan mann, hann Gústa, sem reyndist henni og okkur öllum í fjölskyldunni mikill vinur og höfðingi. Strákarnir þeirra hafa verið okkur frændfólkinu miklir gleðigjafar.

Samverustundir með þeim heima á Víkingavatni seinustu áratugina eru ómetanlegur fjársjóður minninga. Nú var Solla sjálf orðin forystukindin í vinahjörðinni sem streymdi að eins og sauðahjörðin forðum. Hún fagnaði öllum með einlægum faðmi og veislum svo svignuðu borð. Svona var Solla allt sitt líf. Þótt seinustu lífssporin væru erfið hélt hún reisn og æru til hinstu stundar, studd af sínum nánustu, vinum og óeigingjörnu hjúkrunarfólki.

Hún verður til hvíldar lögð í þá mold, sem hún spratt upp af og í þann ættargrafreit, sem við systkinin hlúðum að og ræktuðum frá barnsaldri. Þar munu æskudraumar okkar að lokum sameinast.

Benedikt Ó. Sveinsson.

 

Okkur systkinum er það bæði ljúft og skylt að minnast okkar kæru mágkonu, Sólveigar. Ágúst bróðir okkar kynnti hana fyrir okkur árið 1974. Sólveig varð fljótt órjúfanlegur hluti fjölskyldunnar, og var nánast eins og hún hefði alltaf verið hjá okkur. Hún reyndist móður okkar sérstaklega vel, tók þátt í flestum húsverkum af gleði og miklum myndarskap, svo sem sláturgerð, saumaskap og flestu því sem laut að heimilinu. Hún var ávallt lunkin í höndunum, og má þar til dæmis nefna útskurð á laufabrauði á aðventunni, sem var ein af fjölskylduhefðunum. Ekki er á neinn hallað, þegar sagt er að enginn hafi komist með tærnar þar sem hún hafði hælana í þeim efnum.

Sólveig tók einnig þátt í öllum útiverkum sem fylgdu því að giftast inn í skógræktarfjölskyldu, svo sem að setja niður kartöflur og grænmeti, að ekki sé minnst á að gróðursetja kynstrin öll af trjám. Passaði hún þar vel við bróður okkar, en Sólveig og Ágúst voru mikið útivistarfólk og áttu stóran hóp af vinum sem fóru margar ferðir vítt og breitt um landið.

Sólveig starfaði allan sinn starfsaldur sem kennari, lengst í Vogaskóla og Laugarnesskóla. Hún var mjög vel liðin af öllum sem henni kynntust í starfi, bæði kennurum, foreldrum og nemendum. Sólveig þótti sérstaklega góður íslenskukennari og lagði hún mikla alúð í það starf. Árið 2006 var Sólveig verðlaunuð fyrir farsælt ævistarf sem kennari.

Sólveig var að auki góður bridge-spilari. Þrátt fyrir erfið veikindi, sem sóttu á hana síðustu árin, féll bridge-klúbburinn aldrei niður, og gat hún leiðbeint okkur systrum um bridge-íþróttina fram að hinstu stund.

Síðustu þrjú ár hafa verið henni erfið vegna veikinda. Ágúst bróðir okkar stóð fast við hlið hennar og hjúkraði henni fram á síðasta dag. Naut hann þar liðsinnis sona þeirra, ásamt tengdadóttur, systkinum og mágkonu Sólveigar. Hugur okkar hvílir hjá þeim.

Með fráfalli Sólveigar hefur stórt skarð verið höggvið í fjölskylduna. Blessuð sé minning elsku Sólveigar mágkonu okkar.

Laufey, Björg og Jón Hákon.

 

Elsku frænka mín og vinkona. Nú er hörðu og átakanlegu stríði þínu lokið. Þú sem áður varst svo hraust, hlaupandi upp um fjöll. Eftir stöndum við sorgmædd yfir óréttlæti almættisins en eigum margar yndislegar minningar.

Hugur minn reikar heim að Víkingavatni þar sem við ólumst upp til ársins 1957 er við fluttum í Sultir. Manstu vatnskúlurnar í vatninu, að sprengja þær svo freyddi og þvo sér þannig að við þurftum ekki sápu eða þegar við böðuðum okkur í vatninu á góðviðrisdögum, stundum með Nónu með okkur? Manstu ferðirnar á vorin út í hólmana að tína fullar fötur af eggjum? Þá var ekki lágt á okkur risið og heimurinn ómaði af fuglasöng. Manstu fagra morgna að vitja um silunganetin á spegilsléttu vatninu í logninu og hornsílaveiðin úti í Lambhústanga með gamla bauka? Manstu þegar farið var út á reka að tína eldivið, hvað við vorum spenntar að finna eitthvað skemmtilegt, sérstaklega þó spýtubörn? Það var nóg ef við sáum eitthvað sem líktist handlegg eða fæti, þá var farið með það heim í langhús og leikið yfir veturinn. Í langhúsi var athafnalíf og ég minnist ostagerðarinnar þegar snjórinn var passlega mjúkur til að forma ostinn í gömlum pottum eða döllum. Gunnar, sem var elstur af okkar karlmönnum, flutti svo ostinn á sleða í kaupstaðinn eða eitthvað út í buskann.

Það þurfti líka að sinna spýtubörnunum sem áttu ótrúlega oft afmæli, sérstaklega Hanna eða Handleggja og Hafliði var ormétinn, en okkur var sama. Það fór mikill tími í að gera þau fín og svo þurfti að baka en moldin var aðalbakstursefnið, skreytt með blómum. Manstu eftir ferðunum upp á póstkassa að bíða eftir rútunni með póstinn og kannski Siggu Arnþórs eða Guðrúnu Hlín? Þarna gátum við beðið tímunum saman, stundum teiknandi á undarlegu sandklettana uppi í Sandkerlingum. Manstu berjamósferðirnar niður með veggjum eða út með vatni og stóru krækiberjunum á börðunum? Þetta var veröldin okkar svo falleg og yndisleg. Svo kom að við þurftum að flytja frá Víkingavatni í Sultir en heppilegt að stutt var á milli bæjanna. Ákváðum við að hittast á hverjum degi sem stóðst ekki alveg en oft var gengið upp og niður með veggjunum, þá fallegu leið. Allt í einu vorum við svo fullorðnar, með fjölskyldur og við tók barnauppeldi og brauðstrit. Þið systkinin fyrir sunnan, við flest fyrir norðan svo ekki var mikið um samverustundir en alltaf af og til. Að koma á fallega heimilið ykkar Gústa var yndislegt og tekið á móti manni eins og þjóðhöfðingja. Tíminn leið, við eignuðumst báðar æskuheimilin okkar aftur og við tók skemmtilegur tími að byggja og bæta. Þið gerðuð glæsilegar breytingar á Víkingavatni, voruð hætt að vinna og ætluðuð að dvelja þar meira þegar ský dró fyrir sólu. Það var svo ómetanleg og minnisstæð stund á Víkingavatni fyrir ári þegar við hittumst og heiðruðum minningu feðra okkar sem þá hefðu báðir orðið 100 ára.

Þegar við hittumst næst göngum við saman niður með veggjum.

Far þú í friði, elsku frænka.

Elsku Gústi og fjölskylda, við Danni vottum ykkur okkar dýpstu samúð.

Kristjana Hallgrímsdóttir.

 

Ekki minnist ég þess, að hafa séð fegurri stað en Víkingavatn í Kelduhverfi, þar sem við hjónin dvöldum nokkra daga í ágústmánuði síðastliðins árs. Vatnið, sem bærinn dregur nafn sitt af, hefur yfir sér seiðandi blæ og fjöllin sem við augum blasa eru ljóðrænni í fegurð sinni en ég hef annars staðar séð. Og þó er það ekki þetta augnayndi, sem helst skapar þessa glæstu mynd, heldur sú innri ró í bland við festu, sem yfir staðnum hvílir.

Það var erindi okkar norður á Víkingavatn, að heimsækja frænda minn, Ágúst H. Bjarnason, og konu hans, Sólveigu Sveinsdóttur, en þar dvöldu þau hluta úr sumri, sem jafnan.

Sólveig átti við illvígan sjúkdóm að stríða og var ljóst hvert stefndi. En til bernskustöðvanna varð hún að komast; þó ekki væri nema til að kveðja bæ og sveit. Á Víkingavatni lágu rætur hennar dýpra en gengur og gerist, því þar hafði föðurætt hennar búið allar götur síðan árið 1656, allt þar til foreldrar hennar hættu búskap árið 1980 og fluttu suður.

Sólveig bar með sér þessa innri fegurð Víkingavatns og nágrennis. Hún var gjafmild í samskiptum og hafði þessa gömlu þingeysku náðargáfu, að vera tignarleg, án þess að það raskaði jöfnuði við annað fólk.

Sé hún kært kvödd úr mínum ranni. Ástvinum hennar sendi ég samúðarkveðjur, þeirra eru sárin dýpst, en einnig minningar að græða.

Pjetur Hafstein Lárusson.

 

Frænka mín, Sólveig Aðalbjörg, hefur kvatt okkur. Ég sakna hennar meira en orð fá lýst.

Ég sakna þess að heyra ekki lengur rödd hennar. Enginn talaði eins og hún. Í málrómi hennar var hlýja og framburður hennar var skýr og hljómfagur. Hún talaði með norðlenskum hreim – alls ekki sterkum – en einmitt nógu miklum til að gefa manni hugmynd um hversu fallega íslenska getur hljómað. Allt annað í hennar fari var þessu líkt. Hún var einstaklega fögur og yfirveguð og með hjarta sem var nógu stórt til að veita litlum frænda sömu hlýju og sínum eigin drengjum.

Ég á ótal minningar af Sólveigu. Minningar frá spjalli og matarboðum á Laugateignum. Það skiptir engu máli hversu grá Reykjavík var eða hversu mikið skammdegi ríkti, þessar minningar ljóma allar því Sólveig er hluti af þeim.

Vænst þykir mér þó um minningar frá Víkingavatni. Ég sé fyrir mér Sólveigu í garðinum sunnan við hús, iðna við vinnu en létta í skapi.

Sólveig var manneskja sem lagði rækt við hluti og sinnti fjölskyldum og vinum af einstakri fórnfýsi og dugnaði. Ég minnist hennar í sólskini innan um blómin

Elsku Gústi, Bjössi, Hákon, Þóra, Vigdís Tinna og Sólveig Freyja. Við vitum hversu mikill missir ykkar er og hugsum til ykkar á þessum erfiðu tímum.

Bergur Ebbi og fjölskylda.

 

 

Nú hefur Sólveig kvatt, en allt of fljótt. Þakkarvert er þó að hún hefur varpað af sér fjötrum líkamans og svífur létt á vængjum frelsis til landsins í fjarskanum. Kynni okkar hófust í Laugarnesskóla.

Í mörg ár unnum við náið saman við að skipuleggja námið fyrir bekkina okkar því við kenndum lengi sömu aldurshópum. Mér fannst samstarfið við hana gefandi, skemmtilegt og árangursríkt í senn. Það gladdi mig afar mikið þegar hún, eitt vorið, færði mér blómvönd og konfekt sem þakklætisvott fyrir gott samstarf á nýliðnum vetri. Þannig var Sólveig, háttprúð, gjöful og jákvæð í orði og verki. Það var unun að eiga samræður við hana og hlusta á hljómfallegan, norðlenskan framburð hennar og fjölskrúðugt og skemmtilegt orðaval. Við deildum að mörgu leyti sömu sýn á lífið. Meðal annars þeirri, að langa til að leggja okkar litlu lóð á vogarskálarnar í þeirri von að það næði að gera heiminn örlítið betri. Börnin eru jú vonarstjörnur framtíðarinnar. Að hún skyldi velja kennslu að ævistarfi var sannarlega gæfuspor, bæði fyrir hana sjálfa og nemendur hennar. Það var augljóst að Sólveig naut starfsins og lagði hug og hjarta í að inna það vel af hendi. Hún sýndi alúð, natni og hollustu í starfi og var jafnframt hugmyndarík og skapandi. Hún fylgdist alla tíð vel með nýjungum á sviði kennslufræða og óf fagurlega vef sem sameinaði þingeyska átthagamenningu og nútíma kennsluaðferðir. Hún var nösk í að greina kjarnann frá hisminu og sjá hverju ætti að halda til haga og hverju ætti að sleppa, þegar kom að því að gera breytingar á skólastarfinu. Sólveig var smekkvís og listfeng, unni myndlist og sígildri tónlist og sótti oft tónleika og myndlistarsýningar. Þegar nær dró leiðarlokum var gleðiefni að verða vitni að því hversu umvafin hlýju og umhyggju hún var af fjölskyldu og vinum. Kynni mín af Sólveigu Sveinsdóttur eru nú orðin safn dýrmætra minninga sem ég mun varðveita um ókomin ár.

Svo þig langar til fiðrildalands? –

Jæja, lærðu minn vængjaða dans

og flýttu þér;

síðan fylgirðu mér

á flugstigu regnbogans!

(Þorsteinn Valdimarsson.)

Fjölskyldu hennar og ástvinum, sem og nemendum hennar fyrr og síðar, sendi ég einlægar samúðarkveðjur.

Þórunn Halla Guðlaugsdóttir.

 

Í morgun bakaði ég þá „brúnu“ ásamt ungum dóttursyni mínum og sölt tár blönduðust deiginu. Uppskriftin er komin norðan af Víkingavatni, eftirlætiskakan í búskap okkar Sólveigar.

Hún er eggjalaus, sem var ekki lítill kostur þegar þau voru á uppsprengdu verði, fljótbökuð og ljúffeng. Og ég hvarf í huganum mörg ár aftur í tímann.

Við Solla urðum perluvinkonur þegar við settumst í gamla Kennaraskólann haustið 1967. Báðar voru nýstúdentar úr MA og því vanar vinafjöld og hjarðlífi heimavistar. Hér var ég „illa rætt og undarlega sett“. Við þreyðum þorrann og góuna en þegar voraði léttist á okkur brúnin.

Við fórum með Gullfossi á 3. farrými til Kaupmannahafnar. Þar unnum við sem „stuepiger“ á Hotel d’Angleterre við Kóngsins nýjatorg og deildum herbergi á efstu hæð. Þetta sumar líður aldrei úr minni. Við vorum með miða frá eldri bróður mínum sem hafði skrifað niður allt sem við ættum að sjá. Með miðann fórum við hvern frídag í skoðunarferðir. Við ætluðum til Parísar en keyptum í staðinn forláta kanínupelsa sem gengu fljótt úr hárunum… Svo dönsuðum við á Exalon.

Næstu vetur kenndum við og leigðum saman í Reykjavík en héldum utan til vinnu á sumrin, meðal annars á Hotel Rjukan í Noregi. Þangað vorum við ráðnar sem „smørrebrødsdamer“ því við höfðum forframast á Hotel d’Angleterre. Og ekki vafðist fyrir okkur að smyrja „brødskiver med brunost“ ofan í Norðmenn.

Allan þennan tíma man ég ekki til að okkur Sollu yrði sundurorða. Betri og skemmtilegri sambýliskonu hefði ég ekki getað hugsað mér. Hún var einlæg, hlý og traust. Auk þess hafði hún glöggt auga fyrir umhverfinu, var listfeng og gat gert fábrotinn húsakost heimilislegan með litlum tilkostnaði. Við bjuggum í miðborg Reykjavíkur, stutt frá gamla Glaumbæ, og oft var glatt á hjalla.

Næstu sjö árin skrifuðumst við á meðan ég bjó ytra. Þegar ég kom heim vorum við báðar giftar og orðnar mæður. Hún var í Reykjavík, ég á Skaga. Þetta var fyrir göng og Hvalfjörðurinn langur en sambandið hélst. Solla las listasögu við HÍ og naut þess að fara á sýningar.

Svo fórum við að ganga saman í óbyggðum. Þegar sest var niður dró Solla jafnan upp úr pússi sínu rauðköflóttan dúk, jafnvel kerti eða smákökur. Fagurkerinn hafði alltaf lag á að koma okkur á óvart. Þess á milli rann hún með hvíta hárbandið á undan okkur upp hlíðarnar.

Á hverju sumri fór „dúxahópurinn“ ásamt mökum í ferðalag, oft með tjöld á baki og alltaf voru Solla og Gústi potturinn og pannan í því.

Elsku vinkona, í endurminningunni finnst mér að það hafi alltaf verið sólskin. Mér finnst líka að sólin muni ekki koma upp framar en kannski er það ekki rétt. Þakka þér fyrir allt sem þú gafst mér og kenndir, gömlu sambúðina og vináttuna sem entist þar til yfir lauk.

Gústi minn, Hákon, Björn, Þóra og barnabörn, systkini, aðrir ættingjar og vinir. Öll stóðuð þið ykkur eins og hetjur á erfiðum tíma. Ég votta ykkur samúð mína og bið þess að allt gott styrki ykkur.

Sú „brúna“ brást ekki í dag frekar en endranær. Takk fyrir uppskriftina. Takk fyrir allt.

Kristín Steinsdóttir.

 

Bjartar og fagrar minningar um Sólveigu Sveinsdóttur lifa með okkur. Efst í huga er þakklæti fyrir að hafa átt samleið með þessari dagfarsprúðu sómakonu.

Minningin um Sólveigu kallar fram hlýjuna og náungakærleikann sem frá henni streymdi og þá djúpu virðingu sem hún bar fyrir lífinu og náttúrunni.

Þessum eiginleikum Sólveigar kynntumst við grannar hennar á Laugateignum í gegnum margvísleg samskipti milli heimilanna í gegnum börnin okkar, innlit og veglegri boð.

Eftirminnilegar eru kvöldgöngur þar sem Sólveig og Ágúst miðluðu okkur fróðleik um landið og söguna. Einnig árin þegar fjölskyldurnar fögnuðu saman þjóðhátíðardeginum með kvöldverði í bakgarði á Laugateignum.

Við sendum Ágústi, Hákoni, Birni Víkingi og fjölskyldunni allri innilegar samúðarkveðjur.

Fyrir hönd granna sem deila þessum minningum.

Stefanía Sigurjónsdóttir og Rannveig Lund.

 

Yndislega vinkona mín Sólveig hefur nú kvatt okkur eftir erfið veikindi. Hún, þessi útivistarkona sem hafði unun af því að ganga um íslenska náttúru, fékk ekki að njóta þess lengur.

Árið 1958 fluttu foreldrar mínir að Víkingavatni í Kelduhverfi, en þar var tvíbýli. Til að geta sinnt verkum sínum hafði mamma brugðið á það ráð að binda mig við staur. Þá kom „þessi ljóshærða og fallega stelpa frá hinum bænum og spurði hvort hún mætti passa“, sagði mamma. Ég var eins árs en Sólveig tíu ára. Þannig hófust kynni okkar ef svo má að orði komast. Ég varð strax hænd að henni enda var hún eins og stóra systir mín sem hefur verið mér fyrirmynd allt mitt líf.

Ég vil ekki vera margmál, það er ekki hægt að telja upp alla mannkosti Sólveigar því þeir voru óteljandi. Í hnotskurn þá bjó hún yfir öllum þeim jákvæðu eiginleikum sem prýtt geta eina manneskju. Svo innilega hjartahlý og góð, réttsýn, hrokalaus, alþýðleg og falleg að utan sem innan.

Ég kveð þessa einstöku vinkonu með miklum söknuði. Eftirlifandi eiginmanni hennar, Ágústi, sonum þeirra og öllum ættingjum votta ég mína innilegustu samúð.

Ásrún Lára Jóhannsdóttir (Áa).

 

Á myndinni gengur maður
frá hvítu húsi
birtan fellur
á bárujárnsþakið
bjarthærð kona
stendur í dyrunum
Hægt væri að semja sögu
um húsið manninn og konuna
einnig að mála
aðra mynd á strigann
ellegar sauma
úr efninu fána
sem einhverntíma
blaktir í hálfa stöng.

(ÞJ)

Í dag blaktir fáni í hálfa stöng.
Kvödd er kær vinkona Sólveig Aðalbjörg Sveinsdóttir. Kynni okkar hófust er við vorum samkennarar í Laugarnesskóla fyrir hartnær fjörutíu árum. Sólveig var afburða kennari og mikið til hennar leitað sem fyrirmyndar á þeim vettvangi. Árið 2006 hlaut hún íslensku menntaverðlaunin fyrir merkt ævistarf. Verðlaunin voru stofnuð af forseta Íslands.

Vinátta okkar Sólveigar og fjölskyldu hennar er og hefur verið mér afar dýrmæt.

Gott var og gjöfult að líta inn hjá Sólveigu og Ágústi á Laugateignum, enda húsráðendur höfðingjar heim að sækja og eftir því vinmörg. Þau voru rausnarlegir gestgjafar, kræsingar andlegar sem efnislegar biðu manns þar.

Yfir Sólveigu hvíldi grísk heiðríkja, hún var björt yfirlitum, hógvær og hlý; á sama tíma var hún atorkusöm og áræðin, hvort sem um var að ræða að klífa fjöll eða stofna til mannfagnaða, allt að því er virtist án nokkurrar fyrirhafnar.

Sólveig var borin og barnfædd á Víkingavatni norður við Öxarfjörð; þar er víðsýnt og einkar fagurt. Sólveig var mikið náttúrubarn, útivist og fjallgöngur voru hennar yndisiðja. Fátítt mun að fólk hafi kannað landið ítarlegar en þau hjónin Sólveig og Ágúst. Geta má þess að þau munu hafa heimsótt nærfellt alla hreppa landsins. Sólveig var lánsöm í einkalífinu með sinn góða eiginmann, Ágúst, sér við hlið, synina tvo, Björn Víking, Hákon og tengdadótturina Þóru, gæfulegt ungt fólk. Hún hlúði sannarlega vel að sínum. Sonardæturnar tvær, Vigdís og Sólveig, hlutu í hvívetna ástríkis hennar og leiðsagnar.

Það er erfitt að skilja og sætta sig við þær ráðstafanir forsjónarinnar að hvílík hind sem hún var skyldi verða lostin því þunga höggi sem MND-sjúkdómurinn er. Æðruleysi hennar og yfirvegun þegar á leið sjúkdóminn var aðdáunarvert. Eftirtektarvert var að fylgjast með hve fjölskyldan öll og vinir stóðu þétt með henni í veikindunum.

Efst í huga er þakklæti fyrir dýrmætar samvistir og vinarþel.

Það er gott að eiga barnatrú á stundum sem þessum og mega trúa því að Sólveig eigi góða heimkomu og að „þar bíði vinir í varpa, sem von er á gesti“.

Ágústi og fjölskyldunni allri er hér vottuð djúp hluttekning.

Helga Hjálmtýsdóttir.

 

Í dag kveðjum við kæra vinkonu.
Við fjórar störfuðum saman í Laugarnesskóla í nær tvo áratugi. Sólveig var farsæll og hugmyndaríkur kennari. Hún hreif nemendur sína með sér með skapandi umgjörð um námsefnið, þar sem tungan, sagan, listin og landið voru í aðalhlutverki. Skólastofan varð ævintýraheimur.

Hún bar virðingu fyrir nemendum sínum og sinnti þeim af alúð.

Eftir að leiðir okkar skildi hélst vináttan. Sólveig átti oft frumkvæðið að skemmtilegum samverustundum. Við hittumst, skoðuðum listsýningar og söfn. Fórum í gönguferðir innan borgarinnar og í nágrenni hennar undir leiðsögn Sólveigar. Hún var ákaflega fróð og sagði skemmtilega frá.

Sveitina sína, Víkingavatn, elskaði hún og allt sitt fólk. Við urðum þess allar aðnjótandi að sækja þau hjón þar heim og eftirminnilegt er þegar dóttir einnar okkar sagði eftir heimsóknina: „Mamma, ég vildi að Sólveig hefði verið kennarinn minn.“ Þetta segir meira en mörg orð.

Sólveig var einstaklega góður hlustandi, næm og skilningsrík, trygg og trú. Það er okkar gæfa að hafa átt hana að vini. Fyrir það erum við þakklátar.

Aðdáunarvert var hve Sólveig bar sig vel í veikindunum og tók á móti okkur með sínu hlýja viðmóti. Alltaf fórum við bættari af hennar fundi.

Við vottum Ágústi og fjölskyldu samúð okkar og þakkir fyrir einstaka umönnun Sólveigar. Við sendum „hlýjar kveðjur til fjölskyldunnar“, eins og Sólveig lauk ávallt póstum sínum til okkar.

Elfa, Kristín og Svanfríður.

 

Það er glaðhlakkalegur hópur nokkurra MA-stúdenta frá árinu 1967, sem hittist í Bjarmalandi á köldu desemberkvöldi 2004, til að rifja upp gamla og góða tíma og skiptast á augnablikum líðandi stundar.

Gestgjafi, sem gjarnan beitir fyrir sig glettni frekar en almennri skynsemi, þrátt fyrir fullorðinsaldur, lætur gesti skilja að hópurinn sé viku fyrr á ferð en um var rætt, skellir hurð og slekkur útiljós. Eitt augnablik er gestum brugðið, en fljótlega skýrist, að um er að ræða sérstakt afbrigði af gamni, reyndar heldur fáheyrt. Þetta fellur vel í kramið. Húsráðandi heldur síðan uppteknum hætti og bregður á leik með því að ónafngreindur leynigestur frá Akureyri, rígfullorðinn lögmaður í jakkafötum, er látinn stökkva óvænt fram undan hurð. Þetta fullkomnar móttökurnar. Samkoman er hrokkin í gang með galsa og nóttin dugar vart gestum til að hlæja saman. Ákveðið er að hittast að ári. Nýr staður, nýjar kringumstæður, sami vinahópur.

Við erum stödd í Garðabæ og aftur er tekið til við að rifja upp bernskubrek. Með leikrænum tilburðum lifna minningarnar við hver af annarri og öllum er skemmt. Og þannig gengur þetta ár eftir ár. Alltaf í fyrstu viku desembermánaðar eru allir mættir, sami gáskinn, sama gleðin og enn frekar rifjaðir upp óborganlegir tímar frá fyrri tíð, þegar borgaraleg ábyrgð og agi höfðu ekki enn verið fundin upp. Gerðar eru tilraunir með hvers kyns flókna og framandi rétti í eldhúsinu en hæst ber þó líklega augnablikið þegar hnausþykkar Sóma-samlokur á síðasta söludegi voru óvænt bornar fram milli rjúkandi kræsinga.

En svo hættir Steindór að mæta. Auður stóll við endann á borðinu og eitt andartak erum við ráðalaus. Góður vinur genginn langt fyrir aldur fram og löngu áður en veislu lýkur. En hér verður ekki staldrað við og í hans stað er kölluð til góð vinkona og skólasystir Þuríður Baxter.

En sama dag og Þurý á að vígjast inn í hópinn er hún lögð inn á spítala illa veik og við sendum henni Vetrarsól Gunnars Þórðarsonar í gegnum síma, en Gunni hafði mætt sérstaklega til okkar í Löngulínu til að vera leynigestur kvöldsins og gleðja Þurý í erfiðum veikindum hennar.

Ekki löngu síðar kveður Þurý og okkur setur aftur hljóð. Og eins og það sé ekki nóg. Nei. Á fallegum sumardegi 2013 er enn og aftur gripið inn í gleði þessa litla vinahóps með því að einstök vinkona og einn helsti hvatamaður þessara síendurteknu hátíðahalda, Elín Snædal, deyr skyndilega í bílslysi. Og þegar okkur finnst eins og öllum hremmingum hljóti að vera lokið og bjartari tímar líti ljós veikist Sólveig og síðasta menningarveisla á aðventu (MA) 2015 er flutt úr Löngulínu yfir á Laugateig og Sólveig í hjólastól. Úti kyngir niður snjónum. Ekkert fær þó aftrað okkur að hlæja saman og minnast ógleymanlegra augnablika, falinna stunda og fallinna vina.

Sólveig, sem er mikið veik, er hrókur alls fagnaðar, en öll gerum við okkur grein fyrir því, að þetta er einstök stund, einstakur tími. Líklega síðasti tími okkar saman. Vinafundi að ljúka. Í dag sitjum við svo döpur og hnípin og spyrjum okkur. Ætlar þessu aldrei að ljúka og við sem fórum ekki fram á neitt annað en að fá að njóta samvista hvert við annað og gleðjast ögn í svartasta skammdeginu? Það var allt og sumt. Blessuð sé minning góðra vina.

Egill Eðvarðsson, Guðrún Hlín Þórarinsdóttir, Nanna Kolbrún Sigurðardóttir.

 

Við Sólveig kynntumst haustið 1963 er við hófum nám við Menntaskólann á Akureyri. Hún var ákaflega heilsteypt, hlý og trygg, í einu orði sagt yndisleg manneskja með góða nærveru og dýrmætt að eiga sem vin, en sem sárt er að kveðja. Kynni okkar hafa haldist æ síðan og urðu mjög náin þar sem við keyptum íbúðir í sama húsi við Laugateig fyrir nær 40 árum og bjuggum þar saman þangað til í júlí sl. er við hjónin fluttum í Kópavog. Samgangur fjölskyldnanna var mikill og sambúðin einstaklega góð.

Eiginmenn okkar, Þorvaldur og Ágúst, kenndu við sama skólann, Menntaskólann við Tjörnina, síðar Menntaskólann við Sund, frá árinu 1972 til 2009. Það voru því ekki bara kynni okkar Sólveigar sem tengdu fjölskyldurnar saman. Börn okkar voru á svipuðum aldri og léku sér mikið saman.

Fyrsta árið á Laugateignum áttum við fjölskyldan ekki sjónvarp og þá var okkur boðið til Sólveigar og Ágústs flest laugardagskvöld til að horfa með þeim á skemmtiþátt kvöldsins og síðan var notalegt spjall yfir veitingum fram eftir kvöldi.

Oft voru einhverjir ættingjar þeirra hjóna í heimsókn þar og ekki var nú leiðinlegt að kynnast þeim. Eftir að foreldrar Sólveigar fluttust í nágrennið og samgangur á milli heimilanna var mikill náðum við einnig að kynnast þeim heiðurshjónum vel. Börnin fengu t.d. margt fróðlegt að heyra hjá þeim um sveitalífið fyrr og nú.

Lengst af, meðan öll börnin voru heima og þvottar tíðir, áttum við Sólveig saman þvottavél (karlarnir þurftu ekki að eiga slíka vél) og ekki þurfti að skrá þvottadaga. Ef komið var að vélinni með þvotti í þá hengdum við bara þvottinn upp hvor fyrir aðra.

Sama var um snúrurnar, ef þurr þvottur var fyrir var hann brotinn saman og færður hinni. Ef haldin var stærri veisla hjá annarri hvorri fjölskyldunni var sjálfsagt að lána það sem upp á vantaði af borðbúnaði, stólum, borðum eða öðru.

Marga göngutúra og lengri ferðir fórum við saman gegnum árin, oft í stærri hópi samkennara úr MT og MS, gamalla skólafélaga úr MA eða góðra vina af Laugateignum, alltaf voru þetta ánægjulegar og fróðlegar ferðir. Óteljandi eru líka kvöldin sem við Sólveig áttum nauðsynlegar og notalegar trúnaðarstundir yfir kaffibolla eða púrtvínsglasi. Nokkrum sinnum heimsóttum við Sólveigu og Ágúst að Víkingavatni og alltaf voru móttökurnar jafn höfðinglegar, hlýjar og skemmtilegar bæði meðan foreldrar Sólveigar voru á lífi og síðar.

En fljótt skipast veður í lofti, fyrir rúmum þremur árum greindist Sólveig með illvígan sjúkdóm og fyrir rúmu ári greindist Þorvaldur einnig með illkynja sjúkdóm og nú eru þau bæði horfin á braut. Við sem bjuggum saman á Laugateignum og eftir lifum eigum góðar minningar um einstaka vináttu og sambúð í öll þessi ár. Elsku Ágúst, Björn Víkingur, Hákon og fjölskylda, mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Brynja Jóhannsdóttir.

 

Sólveig Sveinsdóttir, vinkona mín kær, er látin langt um aldur fram. Hún háði langt og erfitt stríð við illvígan sjúkdóm og sýndi þvílíkt hugrekki og æðruleysi að fátítt er. Minningarnar hrannast upp frá langri og skemmtilegri samleið og vináttu með Sólveigu og Ágústi og hennar fjölskyldu í rúman aldarfjórðung. Ég minnist hennar fyrst haustið 1990, þegar við Sólveig hófum nám í listasögu við HÍ hjá Birni Th. Björnssyni. Þar sáumst við í fyrsta sinn. Þarna birtist hún skyndilega, falleg með einstaklega hlýtt og notalegt viðmót, sem allir tóku eftir sem kynntust henni. Brosið hennar fagra, kímnigáfan og frásagnargleðin bræddu alla.

Sólveig fæddist 2. júní 1948 og ólst upp við nyrsta haf, á Víkingavatni í Kelduhverfi. Hún var sólargeisli foreldra sinna, þeirra Guðrúnar Jakobsdóttur og Sveins Björnssonar. Víkingavatn er rausnarlegt bú við þjóðbraut þvera. Jörðin er mjög gjöful. Sveitin þeirra er rómuð fyrir fegurð. Á þessum einstaka stað ólust Sólveig og systkini hennar þrjú upp, Ragna, Benedikt og Lárus. Foreldrar þeirra stóðu myndarlega að uppeldi og menntun barna sinna.

Starfsvettvangur Sólveigar síðar meir var kennsla í Laugarnesskóla í áratugi. Hún var afburðakennari og hlaut verðlaun forseta Íslands fyrir starf sitt.

Mesta gæfan í lífi Sólveigar var fjölskyldan hennar góða. Með sínum mæta eiginmanni, Ágústi, átti hún gott og innihaldsríkt líf.

Samrýnd og samtaka fetuðu þau lífsins leið ásamt drengjunum sínum glæsilegu, Hákoni og Birni Víkingi og stækkandi fjölskyldu.

Þau voru miklir náttúruunnendur og fróð um íslenska náttúru og ferðuðust mikið um Ísland, bæði um byggðir og óbyggðir. Einnig til framandi slóða erlendis.

Árin liðu í leik og starfi. Það var ætíð tilhlökkunarefni að hitta þessa góðu vini okkar Einars míns, hvort heldur í veislum, ferðalögum, sumarbústöðum eða heimahúsum.

Vinahópur þeirra var stór enda voru þau bæði hreinlynd, trygglynd og skemmtileg. Fornar dyggðir voru í hávegum hafðar úr sveitinni hennar fögru, t.d. kvöldvökur og matargerð. Sólveig og Ágúst kunnu að lifa lífinu lifandi og leyfðu okkur vinahópnum að njóta lífsins með sér.

Hvert æviskeið hefur sínar gleði- og sorgarstundir. Lífið er hverfult og enginn má sköpum renna.

Fyrir þremur og hálfu ári tók að draga ský fyrir sólu. Sólveig var orðin veik, skelfilegur sjúkdómur var sestur að hjá henni og tók hana heljartökum. Í einvíginu við þann vágest birtist okkur sálarþrek og kjarkur Sólveigar. Ágúst, hennar góði eiginmaður, vann þrekvirki með því að sinna henni heima allan tímann. Synir þeirra, systkini, fjölskylda og vinir slógu skjaldborg um hana og gerðu allt til að létta henni lífið.

Sólveig, mín einstaka vinkona, kvaddi þetta líf með sömu reisn og hún hafði lifað, 15. nóvember sl. Mínar innilegustu samúðarkveðjur til ástvina hennar.

Nú er hún horfin þangað sem ríkir
„Nóttlaus voraldar veröld
þar sem víðsýnið skín.“
(St. G. St.)

Megi hin eilífa hvíld verða henni góð.

Guðrún Eggertsdóttir.

 

Hún Sólveig er látin eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm.

Við í Laugarnesskóla vorum heppin að fá Sólveigu til starfa en hún hafði starfað áður við skóla í nágrenninu. Sólveig var vinsæll og fær kennari og kenndi árgöngum frá 1. til 7. bekkjar, hún átti sérlega gott með að hafa ró og næði í kennslustofunni og ákveðnar og góðar reglur í allri umgengni.

Sólveig lagði mikið upp úr samvinnu nemenda sinna og hópvinnubrögð báru vitni um gott skipulag og listsköpun nemenda.

Í kennslustofu Sólveigar mátti sjá upp um alla veggi fjölbreytt vinnubrögð nemenda hennar, hvort sem um var að ræða stærðfræðiverkefni samtvinnuð lesgreinum eða sáttmála nemenda um félagsmótun og framkomu.

Sólveig hafði þannig áhrif á nemendur sína að vinnubrögð voru vönduð og smekkleg og það ríkti góður andi í bekkjunum hennar.

Hún lagði mikið upp úr íslenskukennslu og að nemendur hennar næðu sem bestu valdi á töluðu og rituðu móðurmáli. Sólveig var líka góður vinnufélagi, alltaf jákvæð og kvartaði ekki undan erfiðum nemendum, því hún sá alltaf það góða í fjölbreyttum nemendahópum og vandamál einstakra nemenda leystust gjarnan sjálfkrafa með mildri stjórn hennar. Hún var glaðvær og tilbúin að taka þátt í félagsstörfum með vinnufélögunum.

Við Matthildur þökkum henni fyrir afar góð kynni og samvinnu í Laugarnesskóla og vottum fjölskyldu hennar okkar dýpstu samúð.

Jón Freyr Þórarinsson.

 

Í dag kveðjum við fyrrverandi samstarfskonu okkar, Sólveigu Sveinsdóttur.

Sólveig var kona margra vídda. Í henni bjuggu víddir þess sem alinn var upp við nyrsta haf á Víkingavatni í Kelduhverfi og heimskonunnar sem sótti listsýningar og naut þess helsta sem menning í borg hafði að geyma. Hún var vel læs á náttúruna og var hafsjór af margskonar fróðleik sem hún miðlaði öðrum alla tíð enda sögumaður góður.

Það hafa verið einstök forréttindi að kynnast og starfa með Sólveigu.

Hún var gædd miklum kostum sem hún deildi með öllum sem hana þekktu. Sólveig var sérstök kona, með mikla kímnigáfu, náttúrubarn með stórt hjarta en einnig ákveðin og fylgin sér ef á þurfti að halda. Hún var hlýr og góður samstarfsmaður og vinur sem gott var að vinna með.

Sólveig hafði fallega framkomu, brosmild og kurteis. Hún var hjálpsöm og viðræðugóð. Alltaf vandaði hún til verka og lagði áherslu á að nemendur lærðu góða siði og tileinkuðu sér gott málfar.

Hún bar hag nemenda sinna fyrir brjósti og var mjög umhugað um að þeir fengju góða alhliða menntun. Hún var einstaklega góður kennari og nemendur hennar, hvort sem það voru kennaranemar eða umsjónarnemendur, lærðu ótal margt af henni.

Hún var skapandi og listræn í sinni kennslu og mikilvægasta veganestið hennar var að sjá ávallt það besta í fari nemenda sinna og samferðafólks. Hún náði vel til barna með átakalausum hætti, bar fyrir þeim virðingu og hafði að geyma þolinmæði vitandi það að meginstoð í námi hvers og eins er að honum verði komið til þroska. Hún fléttaði til viðbótar öllum sínum fróðleik í kennsluna meðal annars með því að segja nemendum sögur og mátti þá á stundum heyra saumnál detta þegar nemendur voru gagnteknir af stundinni og sögumanninum. Sólveig gaf nemendum sínum heldur aldrei afslátt því hún ætlaðist til þess að þeir legðu sig alltaf fram í allri vinnu og samskiptum. Perluvinafélagið, sem Sólveig stofnaði með nemendum sínum, lifir áfram í skólanum.

Í félaginu er unnið markvisst með jákvæð lýsingarorð og börnin látin nota þau í samskiptum sín á milli. Sólveig var kennari af hugsjón sem starfaði einkum við kennslu yngstu barnanna. Þar náði hún árangri sem eftir var tekið og 2006 var hún sæmd Íslensku menntaverðlaununum úr hendi forseta Íslands fyrir farsælt ævistarf sem kennari.

Fyrir öll sín störf við Laugarnesskóla, sem sannarlega juku hróður skólans, þökkum við fyrir á kveðjustund og sendum Ágústi og fjölskyldunni allri okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Fyrir hönd fyrrverandi samstarfsmanna í Laugarnesskóla,

Sigríður Heiða Bragadóttir.

 

Hjartahlý, traust og dagfarsprúð eru orð sem koma fyrst upp í hugann er við minnumst Sólveigar.

Við vorum þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að starfa með henni síðustu árin sem hún kenndi í Laugarnesskóla. Það var ómetanlegt fyrir „okkur stelpurnar“ að fá að starfa með henni, njóta handleiðslu hennar, þekkingar og reynslu í kennslu.

Virðing Sólveigar fyrir fólki, dýrum, náttúrunni og íslenskri tungu var aðdáunarverð. Sólveig var mjög góð fyrirmynd bæði í leik og starfi og höfum við reynt að tileinka okkur margt af því sem hún kenndi okkur til dæmis í gegnum „Perluvinafélagið“.

Við þökkum Sólveigu fyrir samfylgdina og vottum fjölskyldu og vinum hennar okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Hafdís, Sigrún Sif og Svanhvít, kennarar í Laugarnesskóla.

 

SÓLVEIG SVEINSDÓTTIR
MINNING

Svo líða dagar fram
á vatnsins bakka,
kyrrláta stund
og vorið heilsar jörðu,
hvar snótin unga
fangar lífsins fegurð
með spurn í augum.

Sjá ennfremur:

https://erling0303.blogspot.is/2016/11/solveig-sveinsdottir-kveja.html?spref=fb

 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10209285285502023&set=a.1365541411443.2052938.1018886378&type=3&theater

 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10153903199761507&set=a.10150687195166507.387145.634981506&type=3&theater

 

 

Leitarorð: Ásrún Lára Jóhannsdóttir • Benedikt Óskar Sveinsson • Bergur Ebbi • Björg • Brynja Jóhannsdóttir • Egill Eðvarðsson • Elfa Eyþórsdóttir • Erling Ólafsson • Guðrún Eggertsdóttir • Guðrún Hlín Þórarinsdóttir • Hafdís • Helga Hjálmtýsdóttir • Jón Hákon • Kristín Einarsdóttir • Kristín Steinsdóttir • Kristjana Hallgrímsdóttir • Laufey • Nanna Kolbrún Sigurðardóttir • Pjetur Hafstein Lárusson • Rannveig Lund • Sigríður Heiða Bragadóttir • Sigrún Sif • Sólveig Aðalbjörg Sveinsdóttir • Sólveig Sveinsdóttir • Stefanía Sigurjónsdóttir • Svanfríður Franklínsdóttir • Svanhvít • Þórunn Halla Guðlaugsdóttir