Haustið 2006 vann eg að umhverfismati á flóru og gróðri vegna fyrirhugaðrar háspennulínu frá Hellisheiði að Straumsvík. Þá tók eg eftir því, að við gamla línu frá Selfjalli að Hamranesi bar allmikið á gróðurskemmdum. Á um 10-15 metra breiðu belti og um 20-50 metra í norðvestur frá möstrunum voru allar mosa- og fléttutegundir dauðar. Blómplöntur voru lifandi en sumar hverjar æði rytjulegar.
Á sínum tíma var ráðizt í umfangsmiklar athuganir á því, hver orsökin kynni að vera fyrir þessum plöntudauða, og ítarleg skýrsla skrifuð þar um. Allar vísbendingar gáfu til kynna, að þessi dauði stafaði af zinki, sem skolaðist af möstrum í rigningartíð.
Um þetta má lesa hér.
Þegar betur var að gáð, þurfti ekki að fara upp á heiði til þess að sjá afleiðingar zink-eitrunar á plöntur. Hér í bæ eru víða zink-stólpar hafðir í grindverk og girðingar. Eins og sjá má á þessum myndum, þrífst enginn mosi næst staurunum, þar sem zinki skolar niður.
Á íþróttasvæðinu í Laugardal er yfirbyggt áhorfendasvæði. Þar er regnvatn látið leka niður í rennum, og ekkert gengið frá því frekar. Þar má glöggt sjá áhrif zink-eitrunar. Þar sem vatnið af þakinu flæðir yfir, nær enginn gróður að vaxa og áhrif regnvatnsins á reynivið eru augljós. Myndin hér fyrir neðan er til vitnis um það.
ÁHB / 13. maí 2013