Á fyrri hluta síðustu aldar starfaði lögfræðingur einn hér í bæ, sem var svo stakur óhirðumaður um flest, sem að honum vissi, meðal annars barneignirnar, að hann hafði ekki tölu á þeim. Sagan segir, að hann hafi átt 3 eða 4 börn á ári, þegar hann stóð upp á sitt bezta, en aðeins tvö með konu sinni.
Einu sinni hitti síra Bjarni lögfræðinginn á götu og sagði: „Ég var að skíra barn fyrir yður í gær.“ – „Nú, já, var það þetta á Nýlendugötunni?“ segir lögfræðingurinn. – „Nei, ég skírði það á föstudaginn var,“ segir síra Bjarni. – „Eh- jæja, var það þá þetta á Hlíðarhúsastígnum?“ spyr lögmaður. – „Nei, ekki var nú það,“ segir síra Bjarni, – „það var á Ægisgötunni, — þér hafið haldið yður við Vesturgötuna núna. Í fyrra voru öll börnin, sem ég skírði fyrir yður, á milli Vatnsstígs og Vitastígs.“
Síra Bjarni tók aldrei neitt fyrir að skíra lausaleiksbörn þessa manns; og svo munu aðrir prestar einnig hafa gert, svo framarlega sem barnsmóðirin var úr sama hreppi.
ÁHB / 18. desember 2014